|
அரச பயங்கரவாதத்தை முதலில் நிறுத்துக! |
 |
 |
 |
|
சனிக்கிழமை, 27 பெப்ரவரி 2010 15:50 |
"மாவோயிஸ்டுகளின் வன்முறை நடவடிக்கைகளை சில அமைப்புகள் நியாயப்படுத்தப் பார்க்கின்றன. ஆனால் மாவோயிஸ்டு நக்சல்களுக்கு அறிவார்ந்த வகையிலும் மற்றும் பொருளாதார ரீதியிலும் ஆதரவு தெரிவித்து வரும் மெத்தப் படித்தவர்களும் இந்த வன்முறையை மிகக்கடுமையாக கண்டிக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்'' என மத்திய உள்துறை அமைச்சர் ப. சிதம்பரம் 16-02-10 அன்று வெளியிட்ட அறிக்கையில் கூறியுள்ளார்.
மாவோயிஸ்டுகள் அல்லது நக்சலைட்டுகள் போன்ற தீவிரவாத இளைஞர்கள் எங்கேயோ இருந்து வந்தவர்கள் அல்லர். அவர்களும் நமது சமூதாயத்தில் உருவானவர்கள். அவர்கள் ஏன் வன்முறையைப் பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்தார்கள் என்பதை எண்ணிப் பார்த்து அந்தக் காரணங்களைச் சரிசெய்வதின் மூலம் இந்தப் போக்கைத் திருத்த முடியும். நோய் நாடி, நோய் முதல் நாடி மருந்து கொடுக்க வேண்டும்.
சமூக#பொருளாதாரப் பிரச்சனையாக இந்தப் பிரச்சனையைக் கருதி அவற்றுக்கான மாற்று நடவடிக்கை களை விரைவாக மேற்கொள்ள வேண்டும். ஆனால் ப. சிதம்பரம் இதை சட்ட ஒழுங்குப் பிரச்சனையாக மட்டுமே பார்க்கிறார். அவர் மட்டுமல்ல, அவரது கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் காவல் படைகளும், பலவேறு மாநில அரசுகளின் காவல் படைகளும் அவ்வாறே பார்க்கின்றன. பயங்கரவாதத்தை ஒழிக்கப் போகிறோம் என்ற பெயரில் அரச பயங்கரவாதம் கட்டவிழ்த்துப் விடப்பட்டுள்ளது.
சமுதாயத்தில் ஏற்றத் தாழ்வுகள் அதிகரிப்பு, தங்குத்தடையில்லாத இலஞ்ச ஊழல், சீரழிந்த நிர்வாகம், உளவு அமைப்புகளில் ஊடுருவிவிட்ட ஊழலின் விளைவாக அவைகள் அடைந்த தோல்வி, காவல்துறையின் காட்டுமிராண்டித்தனம், ஆளுங்கட்சி அரசியல்வாதிகள், அதிகாரிகள், சமூகவிரோதிகள் ஆகியோரின் கூட்டணியின் தங்குதடையற்ற கொள்ளை, ஏழை, எளிய மக்கள் தொடர்ந்து வஞ்சிக்கப்படுதல், வேலையில்லாத் திண்டாட்டமும் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய நம்பிக்கை இன்மை போன்ற பல நடவடிக்கைகள்தான், படித்த இளைஞர்களிடையே விரக்தியையும் கோபத்தையும் ஏற்படுத்தி அவர்களை வன்முறைப் பாதையைத் தேர்ந்தெடுக்க வைத்துள்ளன என்பது உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி போன்ற உண்மையாகும்.
இந்தியாவின் பல்வேறு மாநிலங்களில் நடைபெற்று வரும் போலி மோதல்கள், காவல் நிலைய கொலைகள், சிறைச்சாலை கொலைகள் போன்றவை அனைத்தையும் அதிகார வர்க்கம் சமூகத்தின் கண்முன்னால் மூடி மறைக்கிறது. காசுமீர், பஞ்சாப், நாகலாந்து, மணிப்பூர், அசாம், மிசோராம், திரிபுரா போன்ற இமயமலை மாநிலங்களில் இந்திய இராணுவமும், துணைப் படைகளும் நடத்தும் மனிதநேயமற்ற அட்டூழியங்கள், கொடூரங்கள் ஆகியவை குறித்து வெளியாகும் செய்திகள் அனைவரையும் அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கி வருகின்றன. மணிப்பூரில் மனோரமா என்ற பெண்ணை அசாம் துப்பாக்கிப் படையினர் கூட்டாகச் சேர்ந்து பாலியல் கொடுமை செய்து அதனால் இறந்து போன அந்தப் பெண்ணின் உடலை வீதியில் வீசிய கொடூரத்திற்கு எதிராக மணிப்பூர் பெண்கள் அந்தப் படையினரின் அலுவலகத்திற்கு முன்னால் நிர்வாணப் போராட்டம் நடத்தி உலகை அதிர வைத்தார்கள். குசராத் மாநிலத்தில் காவல் உயர் அதிகாரிகளின் துணையோடு சிறுபான்மையினருக்கு எதிராக நடத்தப்பட்ட படுகொலைகள், கலவரங்கள் நாகரீக சமுதாயத்தை வெட்கித் தலைகுனிய வைத்தன.
மோதல் சாவுகள் என்ற பெயரால் காவல் துறை தொடர்ந்து நடத்தி வரும் படுகொலைகள் அரசு நடத்தி வரும் பயங்கரவாதத்தின் வெளிப்படையான அடையாளங்கள் ஆகும். பயங்கர வாதத்தை ஒழிக்க அனைவரின் ஒத்துழைப்பை நாடும் ப. சிதம்பரம் இராணுவம், துணைப்படைகள், காவல் படைகள் நடத்தி வரும் அரச பயங்கரவாதத்தைத் தடுத்து நிறுத்துவது குறித்து என்றைக்காவது சிந்தித்ததுண்டா? நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வரும் மோதல் கொலைகள், காவல் நிலைய கொலைகள், சிறைச்சாலை கொலைகள், இவற்றுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க அவர் எடுத்த நடவடிக்கை என்ன? மோதல் கொலைகள் குறித்து உச்சநீதிமன்றம் வகுத்த நெறிகாட்டுதலை பின்பற்றாத காவல் துறை அதிகாரிகள் மீது நடவடிக்கை எடுத்ததற்கு ஒரே ஒரு சான்றினை உள்துறை அமைச்சரால் தர முடியுமா? மாறாக சட்டங்களைத் துச்சமாக மதித்துச் செயல்பட காவல்துறை அதிகாரிகளுக்கு பலபடி பதவி உயர்வும், விருதுகளும், பரிசுகளும் மத்திய#மாநில அரசுகளால் வழங்கப்படுகின்றன.
பொடா, தடா போன்ற மிகக்கொடிய சட்டங்களின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டு பல மாதங்கள் சிறையில் வாடிய என் மீதும் மற்றத் தோழர்கள் மீதும் இச்சட்டத்தைப் பயன்படுத்தியது தவறு என மத்திய அரசால் அமைக்கப்பட்ட பொடா மறு ஆய்வுக் குழு தீர்ப்பளித்ததின் பேரில் இருண்ட சிறைகளில் இருந்து நாங்கள் வெளியே வந்தோம். ஆனால் பொய்யானக் குற்றச்சாட்டுக்களை சுமத்தி பொடா சட்டத்தின் கீழ் எங்களைச் சிறையில் அடைத்து எங்களது மனித உரிமைகள் அத்தனையும் பறித்த ஆட்சியாளர்கள், அவர்களின் ஏவல்படி எங்கள் மீது பாய்ந்த காவல் அதிகாரிகள் ஆகியோர் மீது இதுவரை ஏதாவது நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டதா? இந்தியாவில் எந்த மாநிலத்திலும் இவ்வாறு பொடாச் சட்டத்தை அரசியல் நோக்கங்களுக்காகத் தவறாகப் பயன்படுத்தியவர்கள் மீது எத்தகைய நடவடிக்கையும் எடுக்கப்படவில்லையே ஏன்?
ஒரு நாள் கூட சிறை சென்றறியாத சிதம்பரம் அவர்களுக்குச் சிறைவாசக் கொடுமை என்ன என்பது புரியாது. செய்யாத குற்றத்திற்காகப் பல மாதங்கள் சிறையில் வாடியவர்களின் குடும்பத்தினர் எத்தகைய மனத்துன்பத்திற்கும் இழப்புகளுக்கும் ஆளாகியிருப்பார்கள் என்பதை சிதம்பரம் போன்றவர்களால் புரிந்து கொள்ளவே முடியாது.
வெள்ளையரின் போலிஸ் தடியடிக்கு தனது வயது முதிர்ந்த தாயான சொரூபராணி அம்மையார் அவர்கள் ஆளானதை எண்ணி தான் துடித்துப் போனது குறித்து ஜவஹர்லால் நேரு எழுதியிருப்பதையும், தனது தந்தையும், அத்தைமார்களும் சிறைசென்றபோது, சிறுமியான தான் தனித்து நின்று தவித்ததைக் குறித்து இந்திரா காந்தி எழுதியிருப்பதையும் ப. சிதம்பரம் போன்றவர்கள் படித்தால்தான் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வேதனைகளை ஒருசிறிதளவாவது அவரால் புரிந்து கொள்ள முடியும்.
1912ஆம் ஆண்டில் வெள்ளையர் ஆட்சியின் போது சுதந்திரப் போராட்டத்தை நசுக்குவதற்காக ரெளலட் சட்டம் என்ற கொடிய சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. அதற்குக் கண்டனம் தெரிவிக்கும் வகையில் ஜாலியன் வாலாபாக்கில் கூடிய கூட்டத்தின் மீது வெள்ளை இராணுவம் கண்மூடித்தனமாக சுட்டது. நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் உயிரிழந்தார்கள். ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலை என்னும் இந்த நிகழ்ச்சி தான் சுதந்திரப் போராட்டத்தை உத்வேகப்படுத்திற்று. இந்த ரெளலட் சட்டத்திற்கு எதிராகத்தான் காந்தியடிகள் தனது முதல் போராட்டத்தைத் தொடங்கினார். ஆனால் சுதந்திர இந்தியாவில் ரெளலட் சட்டத்தை மிஞ்சும் பல சட்டங்கள் இருந்தன. இன்னும் நடைமுறையில் இருக்கின்றன.
1. இந்தியப் பாதுகாப்புச் சட்டம்
2. தேசியப் பாதுகாப்புச் சட்டம்
3. தடுப்புக் காவல் சட்டம்
4. உள்நாட்டுப் பாதுகாப்புச் சட்டம்
5. சட்டவிரோத நடவடிக்கைகள் தடுப்புச் சட்டம்
6. மிசா சட்டம்
7. தடா சட்டம்
8. குண்டர்கள் சட்டம்
10. பொடாச் சட்டம்
11. இராணுவச் சட்டம்#சிறப்பதிகாரங்கள்
மேற்கண்ட பல கொடிய சட்டங்கள் இருந்தும் கூட பயங்கரவாதத்தை ஒழிக்க முடியாதது ஏன்? என்பதைச் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும். மக்களின் எதிர்ப்புக்கிணங்க பொடாச் சட்டம் திரும்பப் பெறப்பட்டபோதிலும் கூட அச்சட்டத்திலிருந்த பல கொடுமையான பிரிவுகளை, சிறு திருத்தங்களுடன் உள்ளடக்கி சட்ட விரோத நடவடிக்கைகள் தடுப்புத் திருத்த அவசரச் சட்டம் பிறப்பிக்கப்பட்டுள்ளது அப்பட்டமான மனித உரிமைப் பறிப்புச் சட்டம் இது. சட்டத்தைத் தவறாகப் பயன்படுத்தி அரசியல் எதிரிகளைப் பழிவாங்குவதற்கு அல்லது அவர்களை மிரட்டி அடக்கி வைப்பதற்குப் பதவி வெறிகொண்ட அரசியல்வாதிகளுக்கும், காவல்துறைக்கும் இந்தச் சட்டம் மிகமிக உதவும்.
ஐ.பி., ரா, சி.பி.ஐ. போன்ற மத்திய உளவு நிறுவனங்கள் உள்ளன. ஆனால் இவை போதாது என்று தேசிய புலனாய்வு அமைப்பு ஒன்றினை ப. சிதம்பரம் அமைத்துள்ளார். அதற்கு அளவு கடந்த அதிகாரங்கள் அளிக்கப்பட்டுள்ளன.
உச்ச நீதிமன்றத்தின் தலைமை நீதிபதியாக உள்ள நீதிநாயகம் கே.ஜி. பாலகிருஷ்ணன் அவர்கள் 13-12-2008 அன்று டில்லியில் நடைபெற்ற சர்வதேச நீதிபதிகள் மாநாட்டில் பேசும் போது பின்வருமாறு குறிப்பிட்டார்:
"பயங்கரவாதத் தாக்குதல்களைப் பயன்படுத்தி தனி நபர்களின் உரிமைகளையும், சுதந்திரத்தையும் பறிப்பதை நியாயப்படுத்த முயற்சி நடைபெறுகிறது. பயங்கரவாத வளர்ச்சியைத் தடுப்பதற்குப் பதில் சந்தேகப்பட்டவர்களை கால வரம்பின்றி சிறையிலடைத்தலும், விசாரணை என்ற பெயரால் சித்திரவதை செய்தலும், நியாயமான விசாரணை நடப்பதை மறுப்பதும் நடைபெறுகின்றன. பயங்கரவாத தாக்குதல்களின் பின் விளைவாக மக்கள் மீது கட்டுப்பாடுகளும், கண்காணிப்புகளும் விதிக்கப்படுகின்றன. மக்களின் குடியேற்றத்திற்கு நியாயமற்ற கட்டுப்பாடுகள் ஏற்படுத்தப்படுகின்றன. பயங்கரவாதத்தைக் கட்டுப்படுத்த முனையும் விசாரணை அமைப்புகளின் அதிகாரத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் தேவையற்ற நடவடிக்கைகளை நீதித்துறை மேற்கொள்கிறது என்ற குற்றச்சாட்டும் கூறப்படுகிறது. இவ்வாறு கூறுபவர்கள் நமது குற்றவியல் மற்றும் சாட்சியம் அளிக்கும் சட்டங்களில் திருத்தங்கள் கொண்டு வரவேண்டும் என்று கூறுகிறார்கள். யாரையும் நீண்ட காலத்திற்கு முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையாக சிறைவைக்க வேண்டும் என்றும், காவல் துறை அதிகாரிகள் முன்னிலையில் அளிக்கப்படும் ஒப்புதல் வாக்குமூலங்களை நீதிமன்றங்கள் ஏற்கவேண்டும் என்றும் இவர்கள் கூறுகிறார்கள். இது குறித்து நாடாளுமன்றந்தான் முடிவெடுக்க வேண்டும். ஆனாலும் இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் 21ஆவது பிரிவு வழங்கியிருக்கும் தனி நபர் சுதந்திரத்தைப் பறிக்கும் எந்த நடவடிக்கையிலும் யாரும் ஈடுபடக்கூடாது.''
உச்சநீதிமன்ற தலைமை நீதிபதி கூறியிருக்கும் இந்தக் கருத்துக்கு மாறாக உள்துறை அமைச்சர் ஒரு சட்டத்தைக் கொண்டு வந்திருக்கிறார். அதற்கு மக்கள் ஆதரவு தரவேண்டும் என்று எதிர் பார்க்கிறார்.
இருக்கும் மிகக்கடுமையான சட்டங்கள் போதாது என்று புதிய கொடுமையான சட்டத்தை கொண்டுவந்து வரம்பற்ற அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தத் துடிக்கும் உள்துறை அமைச்சர், ஐக்கிய நாடுகள் பேரவை இயற்றிய சித்திரவதை பற்றிய தீர்மானத்திற்கு இந்திய அரசு இதுவரை ஒப்புதல் தரவில்லை என்பதை அறிவாரா?
10-12-1984 அன்று ஐக்கிய நாடுகள் பேரவையில் கீழ்க்கண்ட தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. உடல் ரீதியாகவோ, மன ரீதியாகவோ யாராவது ஒருவர் மீது வலியை ஏற்படுத்தி அவரிடம் இருந்து அல்லது வேறொருவரிடமிருந்தோ ஒப்புதல் வாக்குமூலமோ அல்லது தகவலோ பெறவேண்டும் என்றோ அவரையோ, அல்லது வேறொருவரையோ பழிவாங்கவேண்டும் என்றோ, தண்டிக்க வேண்டுமென்றோ, அல்லது பயமுறுத்தவேண்டும் என்று ஒரு பொது ஊழியரின் நடவடிக்கைகள் அல்லது அவர் சார்பாக நடக்கும் செயல்கள் அனைத்துமே சித்திரவதை ஆகும். இந்தத் தீர்மானம் 16#08#1987 அன்று செயல்பாட்டுக்கு வந்தது. இந்தத் தீர்மானத்தில் ஏறத்தாழ 10 ஆண்டுகள் கழித்து 14#10#1997 அன்று இந்தியா கையெழுத்திட்டது. ஒரு நாடு ஒரு தீர்மானத்தில் கையெழுத்திட்டால் மட்டும் போதாது. அவ்வாறு கையெழுத்திட்டப்பிறகு அத்தீர்மானத்திற்கு ஒப்புதல் வழங்கவேண்டும். அவ்வாறு செய்யாவிட்டால் அத்தீர்மானம் அந்நாட்டைக் கட்டுப்படுத்தாது. ஒப்புதல் வழங்கிய பிறகு அந்நாடு இத்தீர்மானத்தின்படி சித்திரவதைகளைத் தடுக்க அத்தனை நடவடிக்கைகளையும் எடுக்க வேண்டும். மேலும் அய்.நா.வின் பார்வையாளர் ஒப்புதல் வழங்கிய நாட்டில் எழும் சித்திரவதைகள் தொடர்பான புகார்களை விசாரிப்பார்.
1997ஆம் ஆண்டில் இந்த உடன்பாட்டில் கையெழுத்திட்ட இந்தியா 13 ஆண்டுகள் கடந்த பிறகும் 2010ஆம் ஆண்டு வரை இத்தீர்மானத்திற்கு ஒப்புதல் வழங்க வில்லை என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தது. இந்நாள் வரை 141 நாடுகள் இத்தீர்மானத்திற்கு ஒப்புதல் வழங்கியுள்ளன. ஆனால் உலகின் மிகப்பெரிய சனநாயக நாடு என்று கூறிக்கொள்ளும் இந்தியா இதுவரை இத்தீர்மானத்திற்கு ஒப்புதல் அளிக்கவில்லை. அவ்வாறு ஒப்புதல் அளித்தால் இந்திய தண்டனைச் சட்டத்திலும், குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்திலும் பலமாற்றங்களைச் செய்யவேண்டும். நமது காவல்படைகளின் நடவடிக்கைகள் ஐ.நா.வின் பரிசீலனைக்குள்ளாகும். அதற்கு இந்திய அரசு தயாராக இல்லை என்பதுதான் உண்மை. இது குறித்து உள்துறை அமைச்சர் என்ன நடவடிக்கை எடுக்கப்போகிறார்?
இந்தியாவின் காவல் துறை என்பது பிரிட்டிஷ் ஆட்சி காலத்தில் 149 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு 1861ஆம் ஆண்டில் உருவாக்கப்பட்ட பத்தாம் பசலித்தனமான சட்டத்தின் கீழேயே இன்னமும் இயங்கி வருகிறது. ஏகாதிபத்திய ஆட்சி காலத்தில் மக்களை ஒடுக்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டு வகுக்கப்பட்ட இதே சட்டத்தின் கீழேயே சுதந்திர நாட்டின் காவல்துறைகளும் இயங்கி வருவது என்பது மிகப்பெரிய வெட்கக்கேடாகும்.
இந்தியாவில் காவல்துறையைச் சீர்திருத்த இதுவரை பலகமிஷன்கள் போடப்பட்டுள்ளன. 1977ஆம் ஆண்டில் அமைக்கப்பட்ட தேசிய போலிஸ் கமிசன், 2000ஆம் ஆண்டு அமைக்கப்பட்ட மாலிமத் கமிட்டி, 2004ஆம் ஆண்டு மத்திய அரசால் அமைக்கப்பட்ட மறுபரீசிலனை கமிட்டி ஆகியவற்றின் பரிந்துரைகளில் எதுவுமே நிறைவேற்றப்படவில்லை என்பது அதிர்ச்சிகரமான உண்மையாகும்.
22-09-2006ல் உச்சநீதிமன்றம் அளித்த தீர்ப்பு ஒன்றின்படி காவல்துறை சீர்திருத்தப்படவேண்டியது அவசியம் என்றும் அதற்கான சில பரிந்துரைகளையும் செய்திருந்தது. அவற்றில் முக்கியமானது. காவல்துறையினருக்கு எதிராக புகார்களை விசாரிக்க மாநில மற்றும் மாவட்ட அளவில் புகார் அதிகாரிகளை நியமிக்க வேண்டும் என்பதாகும். 2007ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரியில் மத்திய அரசு உச்சநீதிமன்றத்திடம் இத்தீர்ப்புக் குறித்து சில சந்தேகங்களைக் கேட்டது. இதைத் தொடர்ந்து பல நாட்கள் விசாரணைக்குப் பிறகு 16-05-2008 அன்று ஓய்வு பெற்ற நீதிபதி கே.டி. தாமஸ் தலைமையில் ஒரு குழு அமைக்கப்பட்டது. இக்குழு இதுவரை தனது இடைக்கால அறிக்கையைக்கூட வழங்கவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும். இக்குழு விரைவில் அறிக்கையை அளிக்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்துவதோடு அதன் பரிந்துரையை ஏற்று காவல்துறையைச் சீர்திருத்த உள்துறை அமைச்சர் முன்வருவாரா?
ஏகாதிபத்திய கால சட்டத்தின் கீழ் இன்னமும் இயங்கும் காவல்துறை அதிகாரிகளின் மனப்போக்கு என்பது இன்னமும் மாறவில்லை. மக்களின் தொண்டர்கள் என்ற நினைப்பில்லாமல், மக்களை அடக்கி ஆளுவதற்கும், அச்சுறுத்துவதற்குமே தாங்கள் பதவி வகிப்பதாக அவர்களில் பெரும்பாலோர் கருதுகிறார்கள். இந்த மனப்போக்கை மாற்றுவதற்குரிய நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். மாறாக மேலும் மேலும் காவல்துறையினருக்கு அதிகாரங்களை அள்ளித்தரும் கொடிய சட்டங்களை உருவாக்குவதின் மூலமும் அவர்களுக்கு மிக நவீன ஆயுதங்களை வழங்குவதின் மூலமும் பயங்கரவாதத்தை ஒரு போதும் ஒழித்துவிட முடியாது. கொடிய அடக்குமுறைகள் மேலும் இளைஞர்களை அரசுக்கு எதிராகப் போராட வைக்கும்.
முற்றிலும் சமூகப் பொருளாதாரப் பிரச்சனையான இந்தப் பிரச்சனையை சட்டம்#ஒழுங்குப் பிரச்சனையாக கருதி எடுக்கப்படும் ஒடுக்குமுறை நடவடிக்கைகள் ஒருபோதும் வெற்றிபெறாது. மக்களின் ஒத்துழைப்பும் கிடைக்காது என்ற உண்மையை உள்துறை அமைச்சர் என்றைக்கு உணர்ந்து செயல்படுகிறாரோ அன்றைக்கு இப்பிரச்சனைக்கு பரிகாரம் காணும் வழி அவருக்குப் புலப்படும்.
பிரதமர் பதவிக்கு அடுத்த நிலையில் உள்ள மிகமுக்கியமான பதவி உள்துறை அமைச்சர் பதவி ஆகும். இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற போது பிரதமராக ஜவஹர்லால் நேருவும் உள்துறை அமைச்சராக வல்லபாய் படேல் அவர்களும் பொறுப்பேற்றனர். அவருக்குப் பின்னர் இராஜாஜி, பண்டித கோவிந்த வல்லப பந்த் போன்ற மிக மூத்தத் தலைவர்கள் உள்துறை அமைச்சர் பொறுப்பை திறம்பட வகித்தனர். இத்தகைய அறிவாற்றல் மிக்கத் தலைவர்கள் அமர்ந்த நாற்காலியில் ப. சிதம்பரம் அமர்ந்திருக்கிறார். அந்தத் தலைவர்கள் அமர்ந்த நாற்காலியில் அமர்ந்திருப்பதனாலேயே அந்தத் தலைவர்களுக்குத் தான் சமமாகிவிடமாட்டோம் என்ற உணர்வு ப. சிதம்பரம் அவர்களுக்கு எப்போதும் இருக்க வேண்டும். அந்தத் தலைவர்கள் கடைப்பிடித்த நிதானம், நிருவாகத்திறமை, மக்களை மதிக்கும் தன்மை ஆகிய நற்பண்புகளைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். செஞ்சிக் கோட்டை ஏறியவரெல்லாம் தேசிங்கு ராசனாகிவிட முடியாது. |
காப்புரிமை © 2024 தென்செய்தி. All Rights Reserved.
|