அன்பு, அருள், உயிர் இரக்கம், மனித நேயம் ஆகிய உயரிய கோட்பாடுகளை மக்களுக்கு போதித்தவர் புத்த பிரான் ஆவார். தமிழில் அவருக்கு சாத்தன் என்ற பெயர் வழங்கப்பட்டது. புத்த காப்பியமான மணிமேகலையைப் பாடிய புலவரின் பெயர் சாத்தனார் என்பதாகும்.

அத்தகைய புத்தரின் பெயரால் அமைந்த சாத்தன்குளம் என்னும் ஊரில் காவல் நிலையத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்ட இரு வணிகர்கள் சித்ரவதையின் காரணமாக உயிரிழந்த கொடுமையான நிகழ்ச்சி பெரும் அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தியுள்ளது. சாத்தன்குளத்தில் மட்டுமல்ல நாடெங்கும் இத்தகைய கொடூரங்கள் தொடர்ந்து நடைபெற்று வருகின்றன. இந்த நிலைமையில் கெளதம புத்தரும், மகாவீரரும், காந்தியடிகளும் பிறந்த நாடு என தம்பட்டம் அடிப்பதைவிட வெட்கக் கேடு வேறு இருக்க முடியாது.
கடந்த 3 ஆண்டுகளில் இந்தியாவெங்கும் காவல் நிலையங்களில் 5300 உயிர்கள் பறிக்கப்பட்டுள்ளன என தேசிய மனித உரிமை ஆணையம் தனது அறிக்கையில் குறிப்பிட்டுள்ளது. ஆனால் உண்மையில் இவ்வாறு படுகொலைச் செய்யப்பட்டவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கையில் இது ஒரு சிறிய அளவேயாகும். பல கொலைகள் வெளியே தெரியாமலும் தொடர்புடைய குடும்பங்கள் புகார் செய்யவிடாமல் மிரட்டப்பட்டு அஞ்சியதின் காரணமாகவும் பல விவரங்கள் மறைக்கப்பட்டுவிட்டன. தேசிய மனித உரிமை ஆணையம் தன்னுடைய அறிக்கையில் மேலும் கூறுவதாவது& இத்தகைய கொலைகள் குறித்து விசாரணை நடத்துவதிலும், இதற்கு காரணமானவர்கள் யார் என்பதைக் கண்டறிவதில் பல முட்டுகட்டைகளைச் சந்திக்க நேரிட்டது. இவை தொடர்பாக அரசு வெளியிட்ட அறிக்கையில் 2000-ஆண்டிலிருந்து 2018-ஆம் ஆண்டு வரை காவல்நிலையங்களில் உயிரிழந்தவர்களின் எண்ணிக்கை 1727 என்று மட்டும் குறிப்பிடப் பட்டுள்ளது. மேலும் 26-காவல்துறை அதிகாரிகள் மட்டுமே இது தொடர்பான வழக்குகளில் தண்டிக்கப்பட்டிருக்கின்றனர் என அரசு அறிக்கைக் கூறுகிறது. தேசிய மனித உரிமை ஆணையத்தின் புள்ளிவிவரங்களுக்கும் அரசு வெளியிட்ட புள்ளிவிவரங்களுக்கும் இடையே பெரும் வேறுபாடு உள்ளது.
2018-ஆம் ஆண்டில் தமிழ்நாட்டின் காவல் நிலையங்களில் 12 பேர் உயிரிழந்துள்ளனர். 2012-ஆம் ஆண்டிற்கு பிறகு தமிழ்நாட்டில் விசாரணைக்காகக் காவல் நிலையத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்படுபவர்கள் உயிரிழப்பது நாளுக்குநாள் அதிகரித்துக் கொண்டே வருகிறது. கடந்த 13 ஆண்டுகளில் தமிழகத்தில் 135 பேர்களின் உயிர்கள் இவ்வாறு பறிக்கப்பட்டுள்ளன. இறந்தவர்களில் 70 விழுக்காட்டினர் 40 வயதுக்கு உட்பட்டவர்கள். 2018-ஆம் ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட குற்றப் புள்ளி விவரங்களில் விசாரணைக் கைதிகளின் சாவுப் பட்டியலில் குசராத் மாநிலம் முதலாவதாகவும் தமிழகம் இரண்டாம் இடத்திலும் உள்ளன.
காவல் நிலையங்கள் மரணம் குறித்து வழக்கமாக காவல் உயர் அதிகாரிகள் மட்டத்தில் விசாரணை நடத்தப்படும். இந்திய குற்றவியல் சட்டம் 176 (1எ) பிரிவின்படி காவல்நிலைய சாவுக்குறித்து உடனடியாக உள்ளுர் நீதிமன்ற நடுவரின் விசாரணைக்கு அரசு ஆணைப் பிறப்பிக்க வேண்டும். ஆனால் அவ்வாறு நடைபெறுவது மிக குறைவான அளவேயாகும். காவல்நிலையச் சாவுகளின் 20%-க்கு குறைவான அளவுக்கே நீதிமன்ற நடுவரின் விசாரணைக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. 80% சாவுகள் எத்தகைய விசாரணையும் இன்றி மூடிமறைக்கப்பட்டன.
மேலும், அதிர்ச்சி தரத்தக்க உண்மை என்னவென்றால், குற்றம் இழைத்த காவல் துறையினர் இத்தகைய விசாரணையின் மூலம் தண்டிக்கப்பட்டது என்பது மிகக்குறைவாகும். இது குறித்து தேசிய குற்றவியல் ஆவணக்கழகம் 2018-ஆம் ஆண்டு வெளியிட்ட 'அறிவிக்கையில் காவல் நிலையங்களில் இழைக்கப்படும் மனித உரிமைகள், கொலைகள் ஆகியவற்றுக்காக ஒருவர் கூட தண்டிக்கப்படவில்லை எனக் கூறியுள்ளது. 2018-ஆம் ஆண்டில் காவல் நிலையங்களில் 70-பேர் உயிரிழந்துள்ளனர். அவர்களில் 46-பேர் நீதிமன்ற ஆணையின் பெயரில் கைது செய்யப்பட்டவர்கள் அல்லர். எத்தகைய ஆணையும் இல்லாமல் சட்டத்திற்குப் புறம்பாக காவலர்களால் கைது செய்யப்பட்டவர்களே. இவர்களில் 21-பேரின் சாவுக்குறித்தே குற்றவியல் வழக்குகள் பதிவுச் செய்யப்பட்டன. ஆனால் 5-வழக்குகளில் மட்டுமே குற்றப் பத்திரிகைகள் நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்யப்பட்டன.  இது தொடர்பாக காவல்துறையைச் சேர்ந்த 23-பேர் கைதுச் செய்யப்பட்டனர். ஆனால் 13-காவலர்கள் மீது மட்டுமே குற்றப்பத்திரிகைப் பதிவுச் செய்யப்பட்டது. ஆனால், இந்த வழக்குகளில் ஒருவர் கூட தண்டிக்கப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
 தமிழக உயர்நீதிமன்றத்தின் தலைமை நீதிபதியாக இருந்த ஏ. பி. ஷா அவர்கள் இந்நிகழ்ச்சிக் குறித்து கூறும் போது ்தமிழகக் காவல்துறை பல்லாண்டு காலமாக சட்டம் ஒழுங்கை நிலைநாட்டுவது என்ற பெயரில் சித்ரவதைகள் செய்வதற்குப் பெயர் பெற்றதாக விளங்கி வருகிறது. இது தொடர்பான பல வழக்குகள் என் முன்னிலைக்குக் கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கின்றன”  என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.
காவல்துறையின் சட்டப் புறம்பான நடவடிக்கைகள் குறித்து பல்வேறு மனித உரிமை அமைப்புகளும் பன்னாட்டு மனித உரிமை அமைப்புகளும் அவ்வப்போது கடும் கண்டனம் தெரிவித்துள்ளன.
உலகப் புகழ் பெற்ற சுகாட்லாந்துயார்டு காவல்துறையுடன் ஒப்பிடும் அளவுக்கு மதிக்கப்பட்ட தமிழ்நாட்டுக் காவல் துறையைச் சார்ந்த சிலரின் தவறான செயற்பாட்டின் விளைவாக அத்துறைக்கு என்றும் அழியாத களங்கம் ஏற்பட்டுள்ளது. சட்டத்தையோ அல்லது மனித உரிமை ஆணையம், உச்ச நீதிமன்றம் ஆகியவற்றின் வழிகாட்டுதல்களையோ காவல்துறை மதித்துப் பின்பற்றுவது நாளுக்கு நாள் குறைந்து கொண்டே போகிறது. இத்தகைய நிகழ்ச்சிகள் காவல்துறையின் செயல்பாட்டையே நிலைகுலையச் செய்துவிடும். மக்கள் மத்தியில் அத்துறைக்குரிய மதிப்பு சரிந்து போகும். மக்களின் உயிர்களுக்குக் காவலர்களாக இருக்க வேண்டியவர்கள் உயிர்களைப் பறிக்கும் கொலையாளிகளாக மாறக் கூடாது.
சாத்தன்குளத்தில் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குப் பின்னும் தங்களது கடையை அடைக்கவில்லை என்பதற்காகத் தந்தையும் மகனுமான செயராசு, பென்னிக்சு என்னும் இரு வணிகர்கள் கைது செய்யப்பட்டு காவல் நிலையத்திற்குக் கொண்டுச் செல்லப்பட்டு மறுநாளே சிறையிலும் அடைக்கப் பட்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் சிறையிலிருந்து பிணங்களாக வெளிக் கொண்டுவரப்பட்டிருக்கிறார்கள். உயிர்களைப் பறிக்கும் அளவுக்கு அவர்கள் இழைத்தக் குற்றம் என்ன? குறித்த நேரத்தில் கடையை அடைக்கவில்லை என்பதற்காக எச்சரிக்கை செய்திருக்கலாம். அதிகப்பட்சமாக வழக்குத் தொடுத்திருக்கலாம். ஆனால் அவர்கள் கைது செய்யப்படும் அளவுக்கு அவர்கள் மீது எத்தகையக் குற்ற வழக்கும் இல்லை. இரு வணிகர்கள் மீதும் குற்றவியல் சட்டப் பிரிவு 188, 269, 204 – பி, 353, 506 – பிரிவு 2 ஆகியவற்றின் கீழ்தான் வழக்குப் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இதற்காக அவர்கள் தண்டிக்கப்பட்டிருந்தால் கூட அதிகபட்சமாக 3 மாத தண்டனை தான் விதிக்க முடியும். ஆனால் அவர்கள் தங்கள் உயிர்களையே பறி கொடுக்க வேண்டிய நிலை உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.
காவல்துறை ஆணை 722-இன்படி ஏழாண்டுகள் வரை சிறைத் தண்டனை பெறக் கூடிய வழக்குகளில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களைக் கைது செய்யக் கூடாது என மிகத் தெளிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. 1994-ஆம் ஆண்டு உச்ச நீதிமன்றம் அளித்த ஒரு தீர்ப்பில் கொலை, கொள்ளை, வழிப்பறி, மானபங்கம் ஆகிய வழக்குகளில் மட்டுமே குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களைக் கைது செய்யலாம் என குறிப்பிட்டுள்ளது. இவற்றின்படி பார்த்தால் சாத்தன்குளம் காவல்நிலைய அதிகாரிகள் இந்த விதிமுறைகள் எதையுமே மதிக்காது செயல்பட்டிருக்கிறார்கள் என்பது உறுதியாகி இருக்கிறது. மேற்கண்ட இருவரையும் கைது செய்தது முதல் தவறு. வழக்குப் பதிவுக்குப் பின் காவல்நிலையப் பிணையில் அவர்களை விடுவிக்காதது இரண்டாவது தவறு. அன்று இரவு முழுவதும் காவல் துறையின் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்து சித்ரவதை செய்தது மிகப் பெரிய குற்றமாகும். மறுநாள் அவர்களை மருத்துவப் பரிசோதனை செய்த மருத்துவர் அவர்கள் உடல் நலமுடன் இருப்பதாகச் சான்றிதழ் கொடுத்தது காவலர்களின் தவறுக்கு உடந்தையானக் குற்றமாகும். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக சாத்தன்குளம் நீதிமன்ற நடுவர் அவர்களைச் சிறிதளவு கூட விசாரிக்காமல் சிறையில் அடைக்க ஆணைப் பிறப்பித்தது மன்னிக்க முடியாத தவறாகும். அவர்களை விசாரித்திருந்தால், சித்ரவதைக்கு உள்ளாகி இருப்பது தெரிந்திருக்கும். உடனடியாக அவர்களை மருத்துவமனையில் சேர்க்கும்படி ஆணைப் பிறப்பித்திருக்கலாம். ஆனால் மிக மோசமான உடல்நிலையில் அவர்கள் சிறைக்குக் கொண்டு போகப்பட்டிருக்கிறார்கள். சிறை அதிகாரிகளும் அவர்களை உடல் பரிசோதனை செய்யாமல் அனுமதித்தது எல்லாவற்றிற்கும் மேலான                          பெரும் தவறாகும். மோசமான உடல் நிலையில் இருப்பவர்களை                      சிறைக்குள் அனுமதிக்க முடியாது என சிறை அதிகாரி மறுத்திருந்தால்                                                        வேறு வழியில்லாமல் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு போக                                            வேண்டியிருந்திருக்கும். அதன் விளைவாக ஒரு வேளை அவர்கள் உயிர்ப் பிழைத்திருக்கக் கூடும். அரசு மருத்துவர், நீதிமன்ற நடுவர், சிறை அதிகாரி ஆகியோர் தங்கள் கடமைகளைச் சரிவரச் செய்திருந்தால் இந்தச் சாவுகளை உறுதியாகத் தடுத்திருக்கலாம். ஆனால் சட்டப்படியும் மனித நேயத்துடனும் செயல்பட அவர்கள் தவறி விட்டனர்.
இந்தியாவெங்கும் காவல்துறையில் பரவியுள்ள இந்தக் கொடியப் போக்குக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பது எப்படி? நமது நாட்டில் மட்டுமல்ல மிகவும் முன்னேறிய அமெரிக்காவில் கூட அண்மையில் ஒருவர் காவல்துறையின் அடாவடிக்கு இரையாகி உயிர் நீத்த நிகழ்ச்சி அந்நாட்டில் பெரும் கொந்தளிப்பை ஏற்படுத்திற்று. உலகெங்கும் பரவியுள்ள இந்தப் போக்கினை நீக்குவதற்கான வழிவகைகளை ஆராய்வதற்காக 1984-ஆம் ஆண்டில் ஐ. நா. பேரவை ஒரு கூட்டத்தைக் கூட்டியது. சித்ரவதை மற்றும் கொடூர-மனிதநேயமற்ற இழிவான செயல்கள் மற்றும் தண்டனைகள் ஆகியவற்றிற்கு எதிராக நடத்தப்பட்ட இக்கூட்டத்தில் இந்தியாவும் கலந்து கொண்டது. இக்கூட்டத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டப் பட்டயத்தின் அடிப்படையில் அனைத்து நாடுகளும் சட்டங்கள் இயற்ற வேண்டும் என ஐ. நா. வேண்டுகோள் விடுத்தது. ஆனால் இந்திய அரசு இந்தப் பட்டயத்தில் கையெழுத்திட்டதே தவிர அதற்கு இதுவரை ஒப்புறுதி அளிக்கவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
ஆனால் ஐ. நா. வின் அழுத்தத்தின் காரணமாக 26 ஆண்டுகள் கழித்து 2010-ஆம் ஆண்டில் சித்ரவதைத் தடுப்புச் சட்டத்தை இந்திய அரசு கொண்டு வந்தது. ஆனால்  ஐ. நா. பட்டயத்திற்கு ஏற்றாற் போலச் செயல்படும் வகையில் இந்தச் சட்டம் அமையவில்லை. அரசுக்கு வேண்டிய விதத்தில் இந்தச் சட்டம் நாடாளுமன்றத்தில் கொண்டுவரப்பட்டு நிறைவேற்றப்பட்டது. எனினும் நாடாளுமன்ற மேலவையில் இச்சட்டம் அனைத்துக் கட்சி உறுப்பினர்களைக் கொண்டத் தேர்வுக் குழுவின் பரிசீலனைக்கு அனுப்பப்பட்டது. அக்குழு இச்சட்டத்தில் சில திருத்தங்கள் செய்து 2012-ஆம் ஆண்டில் அரசுக்கு அனுப்பியது. ஆனால் இதுவரை அந்தச் சட்டம் மீண்டும் நாடாளுமன்றத்திற்குக் கொண்டுவரப்படவில்லை.
2017-ஆம் ஆண்டில் இந்தியச் சட்ட ஆணையம் அளித்த 273-ஆவது அறிக்கையுடன் சித்ரவதை தடுப்புச் சட்ட முன் வடிவு ஒன்றையும் நடுவண் அரசுக்கு அனுப்பி வைத்தது. அத்துடன் அனைத்து மாநில அரசுகளின் கருத்தறிவதற்காக இதன் பிரதிகள் அனுப்பி வைக்கப்பட்டன. ஆனால் இன்று வரை எந்த மாநில அரசும் இது குறித்து எவ்வித நடவடிக்கையும் எடுக்கவில்லை.
இதன்படி கேரள மாநிலத்தில் மட்டுமே சட்டம் கொண்டு வந்து நிறைவேற்றப்பட்டுள்ளது. ஆனால் தமிழகம் உட்பட பல்வேறு மாநிலங்களில் இத்தகையச் சட்டம் இன்னமும் கொண்டுவரப் படவில்லை. காவல்துறை சட்டத்தில் சில திருத்தங்களை தமிழக அரசு செய்துள்ளதே தவிர மக்களுக்குத் தேவையானத் திருத்தங்களோ அல்லது மாற்றங்களோ இன்னமும் கொண்டுவரப்படவில்லை. சுருக்கமாகக் கூறினால் 1861-ஆம் ஆண்டு ஆங்கிலேயர் காலத்தில் கொண்டுவரப்பட்ட காவல்துறைச் சட்டம் அதே நிலையில் அப்படியே நீடிக்கிறது.
இந்திய உள்துறை அமைச்சகமோ அல்லது மாநில அரசுகளோ இத்தகையச் சட்டத்தைக் கொண்டு வருவது குறித்து சிறிதளவு கூட அக்கறைக் காட்டாத நிலை நீடிக்கிறது. அனைத்து அரசுகளும் தங்களைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்கும், தங்களுக்கு எதிராக மக்களின் கிளர்ச்சிகளைத் தடுப்பதற்கும் ஒடுக்குவதற்கும் காவல்துறையைப் பயன்படுத்தி வருகின்றன. இந்த நோக்கத்தை சிதறடிக்கும் அளவுக்கு ஒரு சட்டத்தைக் கொண்டு வருவதற்கு எந்த அரசும் தயாராக இல்லை என்பது வெளிப்படை.
1990, 1997, 2006, 2013, 2017 ஆகிய ஆண்டுகளில் உச்ச நீதிமன்றம் அளித்தப் பல்வேறுத் தீர்ப்புகளில் குறிப்பிட்டபடி காவல் சட்டத்தைத் திருத்துவதற்கு அரசுகள் தயங்குகின்றன. உச்சநீதிமன்றம் அளித்த முக்கியமானத் தீர்ப்பின்படி மக்கள் அளிக்கும் புகார்களை பரிசீலனை செய்ய மாவட்ட அளவிலும் மாநில அளவிலும் குழுக்களை அமைக்க வேண்டும் என்பது இன்னமும் எட்டாக் கனியாக உள்ளது. இத்தகைய குழுக்கள் அமைக்கப்பட்டிருந்தால் சாத்தன்குளம் நிகழ்ச்சிப் போன்றவை நடைபெறுவதற்கான வாய்ப்பு இல்லாமல் போயிருந்திருக்கும்.
காவல்துறையைச் சீர்திருத்துவதற்காக பல ஆணையங்கள் நடுவண் அரசினாலும் தமிழக அரசினாலும் அமைக்கப்பட்டு அவைகளும் அவ்வப்போது தங்கள் பரிந்துரைகளை அளித்துள்ளன. ஆனால் அவைகளில் எதுவும் நிறைவேற்றப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. காவல்துறையின் கீழ் மட்டத்தில் இருப்பவர்கள் செய்யும் தவறுகளுக்கு அவர்களின் மேலதிகாரிகளும் பொறுப்பாக்கப்பட வேண்டும். அப்போதுதான் அவர்கள் கீழே வரையில் கண்காணிக்கும் நிலை ஏற்படும். தவறிழைக்கும் அதிகாரிகள் மீது வழக்குத் தொடுக்க வேண்டுமானால் அரசின் ஒப்புதலைப் பெற வேண்டும் என்ற விதி அதிகாரிகளைப் பாதுகாப்பதோடு தங்களை யாரும் எதுவும் செய்துவிட முடியாது என்ற எண்ணத்தையும் அவர்களிடம் ஏற்படுத்தி விடுகிறது. இந்த விதி நீக்கப்பட வேண்டும். குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டம் 468-ஆவது பிரிவின்படி ஆறு மாத காலத்திற்குள் புகார் அளிக்காவிட்டால் நீதிமன்றம் அதை ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடாது எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது நீக்கப்பட வேண்டும். காவல் நிலையத்தில் ஏற்பட்ட காயம் காரணமாக நிகழும் மரணம் கொலைக் குற்றமாகக் கருதப்பட்டு உரிய வழக்குத் தொடுக்கப்பட வேண்டும். தான் குற்றமற்றவன் என்பதை அவர் மெய்ப்பிக்க வேண்டும். காவல் நிலையக் குற்றங்களினால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இழப்பீடு பெறுவது சட்டப்பூர்வமான உரிமையாக்கப்பட வேண்டும். 1984-ஆம் ஆண்டு நான் சட்டமன்றத்தில் உறுப்பினராக இருந்தபோது மேற்கண்டவற்றை உள்ளடக்கிய  தனியார் சட்டம் ஒன்றை மூத்த வழக்கறிஞர்களின் துணையுடன் உருவாக்கிக் கொண்டு வந்தேன். சட்டமன்றம் கூடும் நாட்களில் வாரத்தில்                  ஒருநாள் தனியார் சட்டங்கள் கொண்டுவருவதற்கும் அதுகுறித்து விவாதிப்பதற்கும் ஒதுக்கப்படும். ஆனால் நான் சட்டமன்றத்தில் அங்கம் வைத்த காலம் வரை அந்த சட்டம் விவாதத்திற்கே எடுத்துக் கொள்ளப்படவில்லை. பலமுறை நானும் எனக்கு ஆதரவாக எதிர்கட்சிகளைச் சேர்ந்த உறுப்பினர்களும் வலியுறுத்தியபோதிலும் கூட அந்த சட்டம் இறுதிவரை விவாதத்திற்கே எடுத்துக் கொள்ளப்படவில்லை. சட்டமன்றத்தில் ஆளுங்கட்சிக்குப் பெரும்பான்மை உண்டு இச்சட்டத்தை நிறைவேற்றவிடாமல் எதிர்த்து வாக்களித்துத் தோற்கடிக்க முடியும். அத்தகைய சனநாயக முறையைக் கடைப்பிடிக்க ஆளுங்கட்சி விரும்பவில்லை மாறாக, இத்தகைய சட்ட முன்வடிவு சட்டமன்றத்தில் விவாதிக்கப்படுவதின் மூலம் மக்களிடையே  விழிப்புணர்வு உருவாகிவிடக் கூடாது என்பதனால், இச்சட்ட முன்வடிவு சட்டமன்றத்தில் முன் மொழியப்படுவதையே அரசு தரப்பு விரும்பவில்லை.
தமிழ்நாட்டில் முதலமைச்சர்களாக இருப்பவர்கள் காவல்துறையைத் தங்களது நேரடிக் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வைத்துக் கொள்ள முற்படுகிறார்கள். முதலமைச்சரே அத்துறைக்குப் பொறுப்பாக இருந்தால் தனது துறையில் நடைபெற்றத் தவறை திசைத் திருப்புவதற்கு உயரதிகாரிகள் செய்யும் முயற்சியை அவரால் தட்டிக் கேட்க இயலாது. இந்த நிலை மாற்றப்பட வேண்டும்.
சாத்தன்குளம் நிகழ்ச்சியில் உடனடியாக உயர்நீதிமன்றம் தலையிட்டு உரிய நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டதன் விளைவாக, சாத்தன்குளம் காவல் நிலைய அதிகாரிகளும், காவலர்களும் கைது செய்யப்பட்டு தொடர் நடவடிக்கைகள் விரைவாக மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. இவ்வாறு ஒவ்வொரு முறையும் உயர்நீதிமன்றம் தலையிட்டுதான் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்ற நிலை தொடர முடியாது. அதிகார வர்க்கத்திடம் மனமாற்றம் ஏற்பட வேண்டும். காவல்துறைத் தலைவரிலிருந்து காவலர்கள் வரை நாம் மக்களுக்கான தொண்டர்கள்; அவர்களின் உயிர்களையும் உடைமை களையும் காக்க வேண்டிய பொறுப்பில் இருப்பவர்கள்; என்ற உணர்வு ஊட்டப்பட்டால் ஒழிய சாத்தன்குளம் கொடுமைகள் தொடரவே செய்யும்.