பெற்ற தாயின் சாவைக்கூட புரிந்து கொள்ள முடியாத மழலை வயதில் சொல்லொண்ணாத சோகத்திற்கு ஆளானாள். ஒடுக்கப்பட்ட சமுதாயத்தில் பிறந்து, சுமை தூக்கும் தொழிலாளியின் மகளாக வளர்ந்து, ஓட்டைக் குடிசையில் எளிய வாழ்வு வாழ்ந்தும், எப்படியேனும் படித்து, மருத்துவராக வேண்டும். மக்களுக்குத் தொண்டாற்றி மகிழ்ச்சி காண வேண்டும். என்ற கனவை இதயத்தில் தாங்கி தன்னம்பிக்கையோடு படித்தாள். உள்ளூர் பள்ளியில் 10ஆம் வகுப்பில் 500க்கு 478 மதிப்பெண்கள் பெற்ற அவளின் திறமையையும் விடா முயற்சியையும் கண்ட தனியார் மெட்ரிக் பள்ளி அவளைக் கட்டணமில்லாமல் தனது பள்ளியில் சேர்த்துக்கொண்டது. பள்ளி நிர்வாகத்தின் எதிர்பார்ப்பை அவளும் நிறைவேற்றினாள். 12ஆம் வகுப்பில் 1200க்கு 1176 மதிப்பெண்கள் பெற்றாள். அதாவது 98% பெற்று மாநிலத்தின் முதல் வரிசை மாணவிகளில் ஒருவளாகத் திகழ்ந்தாள். தமிழில் 195, ஆங்கிலத்தில் 188, கணிதத்தில் 200, இயற்பியலில் 200, வேதியலில் 199, உயிரியலில் 194 பெற்றாள். மருத்துவம் படிக்கத் தேவையான மதிப்பெண் 196.75 கிடைத்துவிட்டது. மருத்துவர் ஆகிவிட்டது போன்ற மகிழ்ச்சியில் மிதந்தாள். பெற்ற தந்தையும், உடன் பிறந்த சகோதரர்களும் தங்களது துயர வாழ்வின் முடிவு நெருங்கிவிட்டது போலக் கருதினார்கள்.

மந்திகள் கூட்டத்தில்
மலர் மாலையாய்
ஏன் நின்றாய்?